Der Lachs, Danziger Goldwasser

Postanowiłem coś dziś napisać, wszak wypada zachować jakąś regularność. I wtedy właśnie sąsiad za ścianą zaczął coś kuć wielkim młotem, skutecznie wybijając mi jednocześnie z głowy resztki weny. W dodatku nie bardzo miałem pomysł o czym by tu napisać, bo z rzeczy do picia to największą ochotę miałem na zimnego dr. peppera... Stanąłem więc nieco zrezygnowany przed barkiem, i gdzieś w głębi dojrzałem małą, kwadratową buteleczkę. Jest! Myślałem, że już się skończył! A jednak coś jeszcze zostało. A więc dziś prawdziwie zacny trunek, z jeszcze bardziej zacną historią - gdański Goldwasser!
Na początek nieco o samym trunku, gdyby nie chciało się szanownemu Czytelnikowi dalej szukać w odmętach internetu. Obecnie Goldwasser jest produkowany w dwóch miejscach - niemieckiej destylarni Der Lachs (właśnie ten trunek dziś piję, w Polsce dystrybuuje go Toorank ) i w gdańskiej restauracji Goldwasser. Wcześniej był destylowany w Starogardzie Gdańskim, ale - podobnie jak w przypadku wielu ciekawych polskich trunków - produkcję wstrzymano. No bo w sumie po co to komu? Lepiej zalać rynek tanią wódką i whisky, żeby księgowi i managerowie byli zadowoleni...
Receptura, a raczej pierwsze wzmianki o niej, pochodzą ponoć z roku 1598. W jej skład wchodzi 20 ziół i przypraw oraz legendarne złote płatki, które mają w zasadzie tylko walor estetyczny. Co ważne, obaj producenci deklarują wierność temu przepisowi! Ciekawe, jak jest w rzeczywistości.
Ale starczy już historii, pora przejść do trunku.
Wygląda cudnie! Złote płatki z finezją pływają w likierze, samo patrzenie nań sprawia przyjemność. Producent zaleca niby picie Goldwassera na lodzie, ale myślę, że mogłoby to nieco zepsuć estetykę.
Zapach jest dość intensywny i niezwykle złożony. Na pierwszym planie rządzą niepodzielnie anyż i goździki, nieco w tle można wyczuć też jałowiec i kolendrę, a także nieco mięty i białego pieprzu. W nozdrza uderza też delikatnie alkohol, na szczęście nie przeszkadza to zbytnio.
Smak - przynajmniej moim zdaniem - nieco nie nadąża za zapachem. Początek jest bardzo słodki, z dominującym smakiem lukrecjowo - anyżowym. Spod nich przebija się trochę goździka i cynamonu, ale bardzo utrudnia im to nadmiar słodyczy.
Finisz nie jest zbyt trwały, raczej słodki, dominuje w nim goździk w asyście anyżku.
Myślę, że gdyby ograniczyć ilość dodawanego cukru, to Goldwasser stałby się dużo ciekawszy, a ziołowe aromaty zdecydowanie łatwiej docierałyby do podniebienia. Pewnie stałby się jednak nieco cięższy w "odbiorze", a to mogłoby zmartwić księgowych... Chociaż przy takiej legendzie i praktycznie żadnej konkurencji można sobie pozwolić na więcej. Szkoda tylko, że z dostępnością Goldwassera bywa różnie, i czasami trzeba sporo się nabiegać, żeby upolować butelkę (nietanią, nadmienię...). A skoro już narzekam - stara butelka dużo bardziej mi się podobała, ta obecna to niewypał.
Ale Goldwasser bardzo mi smakuje. Nawet taki słodki. Chociaż jak tylko będę miał okazję, spróbuję tego prawdziwie gdańskiego.