Zacznę klasycznie od ględzenia o pianie, ale to jednak ważny element. Tu jest całkiem niezła (na klasycznym Lupulusie też była znakomita), trzyma się dzielnie przez długi czas.
W zapachu zdecydowanie dominują chmiele. Jest dużo świeżych cytrusów, obok nich jakieś ziołowe i trawiaste akcenty. Na dalszym planie, w śladowych ilościach, trochę typowo belgijskich akcentów - ciasteczka maślane i coś jakby cukier kandyzowany. Na początku, w tle, delikatnie majaczyła też jakaś warzywna nutka, ale szybko się ulotniła. W sumie przyzwoicie, choć zapach dla nosów przyzwyczajonych do APA i IPA raczej niczym poruszającym nie będzie.
Na języku piwo jest lekkie, a przy tym mocno, tak po belgijsku, wysycone. Smak nie jest zaskoczeniem - cytrusowa świeżość, obok niej dla równowagi trochę słodu, drożdży i owoców - te ostatnie to coś na kształt zalewy z puszki ananasów. Równowaga jest zachowana, goryczka nie paraliżuje języka, większych wad nie stwierdziłem,
Końcówka jest wytrawna, goryczkowa, ściągająca, w klimatach cytrusów i żywicy.
Ogólnie patrząc, Lupulus Hopera jest dobrym piwem. Przyjemnie orzeźwia, goryczka jest wyraźna ale nie męczy i nie zalega na języku. Jednak w masie podobnych piw niczym specjalnym się nie wyróżnia. Klasyczny Lupulus siedzi mi w głowie do tej pory, i na pewno jak znów gdzieś go znajdę to pokuszę się o powtórkę. Ale Hopera to dla mnie piwo z kategorii "wypić, zapomnieć". Nie, że jest złe, może nawet gdyby było słabe, to bardziej by się utrwaliło w pamięci. Jest po prostu takie.., zwyczajne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz