Samichlaus Bier 2006

To piwo miałem sobie otworzyć dokładnie 6 grudnia, ale niestety, jak u większości uczciwie pracujących ludzi, tak i u mnie życiem steruje grafik pracowniczy. Zabieram się zatem za nie nieco wcześniej. Dziś w szkle wylądowało słynne piwo Św. Mikołaja, czyli austriacki Samichlaus Bier, zabutelkowany w roku 2006.
Co niezwykłego jest w tym piwie? W sumie dwie rzeczy. Pierwsza to jego moc. Imponujące 14% swego czasu czyniło zeń najmocniejsze piwo dolnej fermentacji (oczywiście uzyskujące swoją moc w naturalny sposób). Nie wiem, jak jest teraz, napis informujący o tytule najmocniejszego lagera na świecie zniknął już chyba z etykiety, ale to wciąż imponujący wyczyn.
Drugą, ważniejszą jak dla mnie cechą tego piwa, jest jego ograniczona produkcja. Warzone jest tylko jednego dnia w roku, dokładnie 6 grudnia (stąd też oczywiście jego nazwa). Potem leżakuje przez dziesięć miesięcy i trafia do butelek. Zatem moje zostało uwarzone w 2005 roku. Jest to więc produkt mocno ekskluzywny (zachowując przy tym dość rozsądną cenę), a pijąc je w mikołajki można sobie pomyśleć, że w Austrii właśnie pracują nad kolejną partią tego niezwykłego piwa.
Ale oczywiście poza samą otoczką równie ważny jest smak. Co więc dostanę od Św. Mikołaja? Pora sprawdzić!

Butelka została przez te kilka lat solidnie wymęczona przez skrzynkę, w dodatku kapsel lekko zardzewiał, ale na szczęście z piwem nic złego się nie stało. Zdrowo syknęło przy otwieraniu i wiedziałem już, że wszystko będzie dobrze.
Jak to zazwyczaj u mnie bywa przy takich wyjątkowych trunkach, tu też miałem mały problem z temperaturą. Gdzieś znalezione zalecenia, wskazujące picie w 8 - 12 stopniach wydały mi się niezbyt odpowiednie, więc wypędziłem świętego tylko na chwilę na balkon, ale nie przesadzałem z zimnem.
Temperatura nieco niższa od pokojowej była chyba dobrym posunięciem, bo gdy to piszę, piwo zaczyna roztaczać swój zapach po otoczeniu. Czym pachnie? Syropem malinowym, karmelem, słodką sherry, suszonymi śliwkami, rodzynkami, kakao, wiśniami w likierze... Można wąchać bez końca, co chwila znajdując kolejny niuans. Niesamowite, intensywne, jakby oblepiające nos. W dodatku ani śladu alkoholu, być może dzięki leżakowaniu dobrze się "przegryzł" z resztą aromatów. Jedno z najlepiej pachnących piw dolnej fermentacji, z jakimi miałem do czynienia.
Usta to kontynuacja wrażeń. Pierwszy łyk w ogóle nie wskazuje na to, że ma się do czynienia z piwem. Na myśl przychodzi raczej jakieś wzmacniane, słodkie wino w type madery. Samichlaus jest gęsty, słodki, trochę lepki, właściwie bez gazu, ale to zupełnie mi nie przeszkadza. Figi, daktyle, rodzynki, a wszystko jakby zatopione w karmelu. Potem pojawia się jeszcze brązowy cukier, trochę słodu i aromatyczna brandy. Do tego ledwie ślad goryczki, która w minimalnym choćby stopniu stara się zrównoważyć słodycz.
Finisz słodki, owocowo - karmelowy, trwały i lekko rozgrzewający.
Samichlaus to znakomite, wybitnie degustacyjne piwo. Przy swojej mocy nie wydaje się nawet bardzo ciężkie. Alkohol nie daje o sobie znać ani w nosie, ani w ustach. Czuć go dopiero w głowie. Mała butelka to jednak spora ilość. Zdecydowanie można wypić we dwoje, tym bardziej, że jest się czym podzielić! To niesamowite piwo, warte kilku lat w piwnicy (piłem kiedyś młode, i nie zrobiło na mnie takiego wrażenia, ale może to kwestia doświadczenia?). A świadomość, że powstaje tylko raz w roku, dodatkowo wzmacnia wrażenia.